Er zijn maar weinig mensen die hun boeltje durven pakken om in het buitenland een nieuw leven te beginnen. Laura Struik en Leopold van Tuyll van Serooskerken waagden de sprong. Ze deden een ik-vertrekje en verruilden hun Amsterdamse appartement voor een roze villa in het Zuid-Afrikaanse dorp Riebeek.
“Als ik haar door de tuin zie lopen, ben ik jaloers op de jeugd die ze krijgt.” Laura Struik (34) heeft het over haar dochter Stella (2) die zich tussen de kippen een weg baant door de tuin, met op de achtergrond de moestuin. Er zijn schildpadden en een hond; binnenkort komen er nog pony’s bij. “Toen ze nog geen jaar oud was, hebben we een reis gemaakt door Namibië, in onze jeep met daktent. Ik zie hoe vrij Stella is, en daardoor zo zelfverzekerd.”
‘Hier doen we niets liever dan met onze jeep de natuur ingaan’
Ze zitten op de veranda van hun victoriaanse villa, Laura en haar partner Leopold van Tuyll van Serooskerken (35). Laura, hoogzwanger van hun tweede, kwam het huis ruim vier jaar geleden tegen. Het stel woonde op dat moment net een jaar in Zuid-Afrika, in een tijdelijk huurhuis in Paarl, vlak boven Stellenbosch in de beroemde Kaapse Wijnlanden. Het noordelijker gelegen dorpje Riebeek prijkte niet per se bovenaan hun lijst van plekken waar ze wilden settelen. Ja, er woonden enkele coole types – kunstenaars, volgens Laura’s moeder een teken dat een plek veelbelovend was – maar ze hadden er niet naar huizen gekeken. Een ongepland bezoek aan het dorp leidde echter tot een spontane bezichtiging – de roze villa was liefde op het eerste gezicht.
Riebeek bevindt zich op een uur rijden van Kaapstad. “Maar dit gebied heeft een compleet ander karakter”, zegt Leopold. “Enkele van de beste wijnmakers van het land zitten hier, maar in tegenstelling tot Stellenbosch is Riebeek nog vrij ongerept – het is nog up-and-coming. Er zijn veel surfers, de sfeer is heel chill. Het zit verscholen achter een berg, je voelt je daardoor een beetje verstopt. Tegelijkertijd zorgen de uitgestrekte olijfgaarden voor een weids gevoel.” Van de vruchtbare grond maken Laura en Leopold volop gebruik; groentes verbouwen ze zo veel mogelijk zelf. Ze houden van het leven op het platteland, zelfs tijdens hun vakanties gaan ze kamperen. Laura: “Dat deden we in Nederland nooit, maar hier doen we niets liever dan met onze jeep de natuur in gaan. Het leven is een en al avontuur, welke kant je ook op rijdt.”
Geef mij maar Amsterdam
Het is moeilijk voor te stellen dat Laura en Leopold ooit een compleet ander leven leidden. Hij werkte voor een Brabants agrarisch familiebedrijf, zij was trainee bij een multinational. Hoewel ze beiden uit een dorp komen – hij weliswaar geboren in Den Haag maar opgegroeid in Brabant, zij in het Gelderse Putten – trok de grote stad. En dan vooral Amsterdam, waar de meeste van hun vrienden woonden. Ze vonden een appartement in Amsterdam-Oost en hadden een druk sociaal leven. Laura streefde een grootse carrière na: ze wilde presteren, promotie maken en ging volledig in haar werk op. Ook daar was Amsterdam dé plek voor. Maar toen begon haar lichaam tegen te stribbelen: ze kreeg burn-outklachten. “Het is cliché, maar het was een eyeopener. Hoewel ik alles overhad voor mijn carrière, gaf mijn lichaam aan dat ik een ander pad moest bewandelen.”
In diezelfde periode liep Laura gehoorschade op. “We zaten in het vliegtuig naar onze vakantiebestemming toen ik een klop in mijn oren kreeg. Ik dacht eerst dat het te maken had met de luchtdruk, maar het hield aan.’ Het bleek tinnitus te zijn; Laura moest rust nemen. Ze ging tijdelijk bij haar moeder in Putten wonen. ‘Dat was het moment waarop mijn lichaam aangaf: het gaat écht niet meer.”
Een burn-out, tinnitus en een ijsje van de McDrive. Dat bleek ervoor nodig om het stel te laten besluiten hun leven volledig om te gooien. “We aten het ijsje in de auto toen ik tegen Leo zei: het liefst wil ik weg hier. Weg van alle verwachtingen – van anderen, van mezelf. Een heel nieuw leven.” Daar in de auto begon het stel te fantaseren. Zuid-Afrika lag voor de hand: Laura kwam er al jaren, Leopold inmiddels ook al enkele Nederlandse winters op rij. “We hebben onze eerste date zelfs hier gehad”, vertelt Laura. “Leo en ik ontmoetten elkaar in Utrecht, toen we daar beiden studeerden. Ik ging met een vriendin mee naar een diner waar Leo ook was. Ik had destijds een vriend, dus was totaal niet in hem geïnteresseerd. Toch raakten we aan de praat. Hij vertelde dat hij in december naar Zuid-Afrika zou gaan, net als ik. Dat deed ik toen elk jaar met mijn vader: mijn ouders waren gescheiden en dat was onze jaarlijkse trip samen. Spontaan nodigde ik Leo uit om kerst met ons te vieren, en hij is daadwerkelijk gekomen. Onze eerste date was dus eigenlijk een kerstdiner.”
Tijdens die vakantie ontstond een hechte vriendschap. “Er was in het begin geen sprake van liefde. Pas toen ik jaren later een sinterklaasgedicht kreeg van een huisgenoot waarin ze Leopold opperde als toekomstige vriend, bloeide er iets op. Ik stuurde het gedicht bij wijze van grap door naar Leo. Wat bleek? In een sinterklaasgedicht aan hem vroeg zijn moeder zich af wanneer ze ‘die Laura’ nou eens zou ontmoeten. Drie weken later was alles anders.”
De plannen voor Zuid-Afrika kwamen rap tot leven. Laura en Leopold zagen zichzelf meteen wonen in het land, dat met zijn uitgestrekte landschappen en rauwe wildernis haaks stond op Amsterdam. Bovendien creëerde het nieuwe kansen voor Leopold. En dat was belangrijk voor het koppel, want hoewel carrière maken dus niet zaligmakend bleek te zijn, streefden ze niet naar een luizenleven. Leopold: “Voor mij was verhuizen naar Zuid-Afrika helemaal geen gekke stap. In Nederland, eigenlijk in heel Europa, krimpt de agrarische sector; in Zuid-Afrika is die juist booming. Daarnaast groeit de Zuid-Afrikaanse bevolking hard. Daarom is de agrarische markt hier enorm, en interessant voor Nederlanders om van te leren. Dat schreef ik in een businesscase die goed
ontvangen werd. In oktober ging ik in gesprek met mijn werkgever en in januari konden we vertrekken.”
Het lot bepaalde echter dat ze niet samen in het vliegtuig stapten. “Terwijl wij feestelijk afscheid namen van mijn collega’s in Putten, stond ons appartement in Amsterdam in brand”, vertelt Laura. Door een telefoontje van de buren bereikte hen het alarmerende nieuws: omwonenden zagen rook uit het raam komen. Tegen de tijd dat Leopold bij het pand arriveerde, reikten de vlammen al tot het plafond. Twee brandweerwagens stonden in de straat, slachtofferhulp meldde zich bij de buren. Leopold: “Het appartement is vrijwel geheel afgebrand. Achteraf bleek een spotje een vonkenregen te hebben veroorzaakt, waarna het isolatiemateriaal in brand is gevlogen. Laura kon daardoor pas weken later naar Zuid-Afrika vliegen, want het huis moest eerst worden opgeknapt voor de verhuur. Slechts één kastje bleef gespaard, het enige kastje dat ook echt niet had mogen afbranden: al onze waardevolle spullen zaten erin.” Laura: “De brand voelde als een teken. Alsof we al onze spullen moesten achterlaten en opnieuw moesten beginnen.”
“Leo’s nieuwe baan hield in dat hij veel moest reizen”, vertelt Laura. “En dus begonnen we onze eerste weken samen in Zuid-Afrika roadtrippend door het land. Urenlang zaten we met z’n tweeën in de auto. We hebben toen veel nagedacht: wat willen we hier doen? Waar willen we wonen? We besloten al snel dat het niet Kaapstad zou zijn. Het moest een dorp worden, of het platteland – idyllisch, ergens tussen de wijngaarden.” Ook brainstormde Laura volop over een eigen onderneming. “Iets waar ik enorm van heb genoten. Wanneer doe je dat nou, from scratch bedenken wat je wil gaan doen met je leven?” Ze kwam in aanraking met een ambachtsman gespecialiseerd in leerbewerking.
“Hij maakte zulke mooie items, maar zijn handel was kleinschalig. Ik zag daar kansen in. Hij nodigde ons uit voor een workshop in zijn werkplaats aan huis, op vijf uur rijden van Kaapstad: een enorme boomhut op palen, zwevend boven een meer. Sindsdien werken we samen: we hebben de ultieme met de hand gemaakte leren boots ontworpen die we voornamelijk in Europa verkopen. Het merk dat we hebben opgezet, Rof-Style, heeft ons de mogelijkheid gegeven hier een bestaan op te bouwen. Ook Leo zit inmiddels fulltime in het bedrijf; we kunnen ervan leven. Het ondernemerschap doet ons goed. Het zorgt ervoor dat we met volle teugen kunnen genieten van onze vrijheid – en van dit prachtige land.”
Aanvankelijk zouden Laura en Leopold een jaar in Zuid-Afrika blijven. Maar dat werden er twee. En twee jaar werd voor onbepaalde tijd. Als ze heel eerlijk zijn, zien ze zichzelf niet meer terugkeren naar Nederland. Al helemaal niet nu Laura’s moeder Margriet de kersverse buurvrouw van het gezin is geworden. Ze kocht vorig jaar een stuk land naast het huis van haar dochter en woont er op het moment van het interview nog geen twee weken. “Het was mijn idee dat ze hier kwam wonen! Dat moet in het blad”, grapt Leopold.
De twee zijn er trots op hoe ze een leven hebben gecreëerd dat hun dromen in vervulling laat gaan. Maar romantiseren doen ze het niet: het brengt heus ook
nadelen met zich mee. “Natuurlijk zou Stella’s Nederlands beter zijn als ze in Nederland naar school zou gaan, maar daar maken we ons niet druk om. We vinden het belangrijker dat ze veel buiten is, dieren om zich heen heeft en veel indrukken opdoet – ze gaat overal met ons mee naartoe.”
Als Stella ouder is gaat ze naar de Green School, een nieuwe onderwijsbeweging die gelanceerd werd op Bali. Volgens Leopold “goed onderwijs, waarbij kinderen in hun kracht worden gezet”. Ook de sociaaleconomische uitdagingen waar Zuid- Afrika mee kampt zijn voor Laura en Leopold geen drempel geweest om zich hier te settelen. “Veel mensen snappen niet dat wij hier kunnen wonen vanwege het onmiskenbare verschil tussen arm en rijk, en de criminaliteit”, zegt Laura. “De cijfers liegen er niet om”, vult Leopold aan. “Ja, je moet op je hoede zijn en het is inderdaad niet verstandig met een duur sieraad door Kaapstad te lopen, maar we hebben beiden nog nooit iets vervelends meegemaakt.”
Thuis hebben ze wel voorzorgsmaatregelen genomen, zegt het stel. Het huis is ommuurd en er hangen camera’s, maar het is vooral hond Roffie die Laura een veilig gevoel geeft. Of hun woon- en leefsituatie, die in schril contrast staat met de armoede in het land, hen ongemakkelijk laat voelen? Even valt er een stilte. “Natuurlijk. We beseffen dat we bevoorrecht zijn, mede doordat we uit Europa komen”, stelt Leopold. “Maar we werken hard, proberen zo veel mogelijk bij te dragen aan de lokale economie, bijvoorbeeld door alles voor ons bedrijf lokaal in te kopen, en supporten zo veel mogelijk initiatieven van dorpsgenoten die dat goed kunnen gebruiken.” Laura: “Bovendien doe je de mensen hier geen plezier door weg te blijven. Je helpt hen beter door onderdeel te worden van het economische leven.”
Ze kijkt uit naar het nieuwe hoofdstuk dat aanbreekt, nu haar moeder naast hen woont. “Dat maakt onze toekomst hier nog zekerder, zonder haar zou ik dat
lastiger vinden. Bijna iedereen die ons leven hier ziet, wil het ook. Maar er zijn er uiteindelijk maar één of twee die de stap durven zetten. Begrijpelijk, want het is een life-changing keuze. Maar het is het waard. Als je me vraagt hoe gelukkig ik ben op een schaal van één tot tien, dan is dat gewoon een tien.”
Kalmoesfontein is een wijnboerderij en luxe gastenverblijf op twintig minuten afstand van Riebeek. “We trouwden hier in 2021 en komen nog steeds bijna elke donderdagavond voor hun beroemde pizza night.”
Kokos Huis is een boetiekhotel met zwembad en restaurant, waar je ook yogales kunt volgen.
Doolhof Wine Estate Tijdens een wandeling van 45 minuten door het wijngebied zie je een heel ander stuk Zuid-Afrika en waan je je even in de jungle. Onderweg kun je een duik nemen in de beek. Stop op de heenweg voor koffie bij Morale, op de terugweg kun je lunchen bij 55 Croissants in Wellington.
Bliss & Stars is de plek voor een retraite. De locatie – midden in de Cederbergen – is prachtig, net als de accommodatie: je slaapt in een glazen chalet, met
adembenemend uitzicht op de bergen.
De stranden aan de westkust zijn de mooiste bountystranden van Zuid-Afrika (googel Shark Bay maar eens). Voor een weekend is het stijlvol ingerichte The Barn in Yzerfontein the place to be.
Oomblik Cabin is dé plek als je van rust houdt. Je kunt hier zowel kind als hond mee naartoe nemen. Het gastenverblijf van de Duitse schrijver Lina Mallon is fraai ingericht en heeft een spectaculair uitzicht.
Styling: Jetteke van Lexmond
Dit interview werd eerder gepubliceerd in het maart/aprilnummer van Vogue Living 2025.
