‘Niet bang op mijn bek te gaan’

Een kat met negen levens, zo zou je Luca misschien kunnen omschrijven. Eenendertig jaar, en in die tijd heeft ze veel kleurrijke levensfases gehad die bijna haaks op elkaar lijken te staan. Zo heeft ze twaalf jaar bij het circus gezeten, is ze afgestudeerd als psycholoog en neurowetenschapper, waarna ze coachingwerk heeft gedaan voor mensen op topposities, doet ze sinds haar dertiende internationaal modellenwerk waarvoor ze ook twee jaar in New York heeft gewoond, heeft ze een eigen restaurant in hometown Hamburg gerund, wil ze zich net als haar moeder meer verdiepen in interieurdesign en zet ze zich in voor natuur en klimaat.

Tellen we er al negen? Voor Luca is dit pas het begin. “Het past bij mijn persoonlijkheid”, lacht ze. “Ik overdenk niet zo, als ik iets wil of iets interesseert me dan spring ik gewoon. Ik ben niet zo bang om op mijn bek te gaan.” De circusacts en het modellenwerk hebben Luca naar eigen zeggen uit haar schulp gehaald – “als kind durfde ik amper te praten, zo timide was ik” – en door het vele reizen haar geest verruimd. Tijdens haar coachingsessies durfde ze gerust buiten de gebaande paden te treden.

Glazen plafond 

Luca: “Na mijn afstuderen werd ik gevraagd parttime leiderschapstrainingen te geven. Heel interessant. Vrijwel iedereen herinnert zich al zijn bazen, maar niet al zijn collega’s. Ervaringen met gezagdragers kunnen je (werkende) leven en identiteit echt vormen, dus hoe kunnen we dit verbeteren? Ik richt me daarbij graag op het thema ‘veerkracht’, een term die niet veel wordt gebezigd in directiekamers. Maar wat de data aantonen, is dat een transcendente ervaring hierbij kan helpen. Daarom heb ik eens een groep van zestig mannelijke en vrouwelijke leiders uit de nogal behoudende, traditionele bouwindustrie, veelal uit Duitse gehuchten, een cacaoceremonie laten doen. Eén persoon liep weg, de rest had zoiets van what the fuck, maar deed het toch. Daarna werd ik weer geboekt, dus kennelijk heb ik iets goed gedaan”, lacht ze.

“Ik dacht altijd dat ik wetenschapper wilde worden. Het was een geweldige ervaring, want ik heb ook vrouwen op en naar topposities begeleid en daar hebben we er veel meer van nodig. Dat glazen plafond is nog lang niet gebroken. Maar voor nu wil ik me meer richten op artistieke expressie.”

Van high school drop-out naar Hussein Chalayan

Terwijl Luca een academisch pad heeft bewandeld, vond Carl via een omweg de mode- en designwereld. Carl: “Ik was een highschool drop-out, niet zo book smart en op mijn vijftiende ben ik gestopt. Mijn ouders hadden gelukkig vertrouwen in me en lieten me mijn eigen gang gaan.” Luca vult aan: “We komen allebei uit een veilig, warm nest in Hamburg. Niet rijk, maar we hadden alles wat we nodig hadden. Hamburg wordt ook wel het midden tussen Berlijn en München genoemd – left posh”, lacht ze. “Zoals veel jongens was Carl dol op auto’s, dus het was zo simpel als: dan word ik automonteur.”

Toen Carl na een aantal jaar toch wilde gaan studeren, kwam die technische achtergrond hem goed van pas. Zowel voor de modeopleiding bij HTW Berlin die hij besloot te gaan volgen, en waar hij onder de vleugels werd genomen door de legendarische Brits-Cypriotische modeontwerper en professor Hussein Chalayan, als een ander creatief vak waar hij spontaan inrolde: setdesign voor met name commercials en muziekvideo’s. Carl: “Ik had een bijbaantje als chauffeur tijdens mijn studie waarbij ik mensen van en naar de filmset reed. Ik hielp dan ook meteen de setdesigner met de opbouw, want ik heb veel kennis van materiaal en machines en erk graag met mijn handen. Op een dag vroeg hij: ‘Maar ben je dan in dienst bij het productiebedrijf? Nee? Oké, dan werk je vanaf nu voor mij.’ Samen hebben we allerlei sets ontworpen en gebouwd en nu doe ik het freelance voor mezelf.”

Nieuwe vorm van liefhebben

Inmiddels heeft Carl zich ontpopt als multigetalenteerd maker. Naast de meer praktische kant is schilderen een emotionele en artistieke uitlaatklep voor hem. Monumentale, abstracte olieverfschilderijen die hij in zijn atelier aan huis maakt en waarmee hij als het ware ‘door zijn emoties heen werkt’.

Carl legt uit: “Ik kreeg op de academie teken- en verflessen, maar ik ben volop grote doeken gaan maken na het volstrekt onverwachte overlijden van mijn vader. Ik stopte dat rauwe verdriet in mijn afstudeercollectie, begeleid door Chalayan die mij zulke rake vragen stelde. Meestal is het: wordt dit een pantalon of een jasje? Bij Chalayan ging het over: hoeveel wil je van jezelf laten zien? Hoe kwetsbaar durf je te zijn? Waar liggen je grenzen? Dat heeft me diep geraakt. Ik weet nog dat ik veel films en muziek aanhaalde waarvan mijn vader hield. Hij was een kind van de studentenrevolutie van de jaren zestig, een vrije geest, heel intelligent en zachtaardig en hij was zo’n groot muziekliefhebber! Dan kwam een vriend langs, zetten ze een concert op van Phil Collins of Pink Floyd en dan zaten ze urenlang in hun eigen bubbel, onmogelijk om daartussen te komen. Hij is ooit een concert van The Rolling Stones binnen gesneakt.”

Carl denkt met veel liefde terug aan zijn vader en dat maakt het verlies enigszins draagbaar: “Ik las ooit dat rouw een veranderde vorm van liefde is voor die persoon. Ik zal nooit stoppen met te houden van mijn vader, dus ik zal dat gevoel altijd bij me dragen. Soms komt het ineens keihard binnen en ben ik uren achtereen aan het huilen, maar het wordt steeds minder. Natuurlijk heeft zo’n groot verlies geen positieve connotatie, maar de rouw betekent dat het betekenisvol was en ís, dat die persoon echt belangrijk voor je was en altijd bij je blijft.”

Onconventioneel afscheid

Voor Luca was het nog even schakelen hoe om te gaan met zo’n gigaverlies dat niet het hare is, maar wel bij haar grote liefde speelt. “Ik denk dat het ons uiteindelijk dichter bij elkaar heeft gebracht en het heeft mij closer gemaakt met jouw familie”, zegt Luca, terwijl ze naar Carl kijkt. De uitvaart vond plaats bij haar toenmalige restaurant, dat volgens Luca is geïnspireerd op ‘generositeit in plaats van transactie’. “Je koopt drankjes en krijgt er mediterraans-geïnspireerde, veelal plant-based verrassingsbites bij.”

Een eetbar in het hart van Hamburgs Red Light District. Niet de meest conventionele plek, maar een met ziel en persoonlijkheid, aldus Carl: “Het was een intieme representatie van mijn vaders leven. Mijn moeder zei: ‘Ik ben niet het type om naar begraafplaatsen te gaan, dus kiezen jullie maar wat jullie willen.’ Mijn broers wilden de tijd en ruimte, dus het afscheid op de begraafplaats was kleinschalig met maar vijf man. Ik wilde juist een viering. Nooit gedacht dat een begrafenis zo leuk kon zijn; zo veel mooie verhalen, lachen en huilen, het was bijzonder.” Carls én Luca’s moeder stonden achter de pannen in de open keuken. En iedere keer als het Carl even te veel werd, kon hij ertussenuit glippen met een bord in de hand en het excuus ‘even checken of ze me achterin nodig hebben’.

No need to rush a good thing

Het einde van zomer 2018 naderde en Luca besloot vanuit New York City weer eens het thuisfront aan te doen. Wat een flitsbezoek had moeten worden, resulteerde uiteindelijk in haar terugkeer. Op zo’n zomerdag werd ze geïntroduceerd aan Carl. “Een gemeenschappelijke vriendin haalde mij over model te staan voor Carls afstudeerproject. Ze zei: ‘Ik weet dat je normaal dit soort klusjes niet doet, maar geloof me, het is het waard, hij is heel leuk en getalenteerd.’ In die tijd hadden Luca en Carl allebei nog een relatie, dus een romantische connectie was er niet meteen, maar een klik zeker wel.

De deal was dat hij in ruil voor haar model-staan haar geliefde Vélosolex zou repareren, een vintage Frans brommertje uit de jaren dertig, waarmee ze met wapperende haren door de stad zoefde. “Het is wel een look”, lacht Luca. “Je kunt oude foto’s googelen van dames in tweedelige pakjes en handtasjes op die brommer. Eigenlijk is het meer een designobject dan heel handig of … veilig.” Het was een hele opgave om de brommer te repareren omdat hij stokoud was en je er Franse instructieboekjes nauwgezet voor moest doorspitten. Carl: “Niet het beste staaltje ingenieurswerk. Bovendien had ze hem van haar ex gehad, dus op een gegeven moment dacht ik: ik vind het wel mooi.” Toen Luca definitief terugkeerde naar Duitsland verbleef ze eerst bij haar familie en was Carl het aangewezen ‘slachtoffer’ om mee te volleyballen, haar favoriete sport. Los van onschuldig geflirt, bloeide de romance langzaam op.

Bonding in het bos

Hét moment waarop het ‘officieel’ was vinden ze lastig vast te pinnen, maar ze tellen nu vijf jaar samen. Er was wel één belangrijk bondingmoment diep in het woud van Hambach in West-Duitsland. In 2020 zetten activisten barricades en boomhutten op om dit deel van het bos te beschermen tegen energieleveranciers die alles wilden omkappen, inclusief bewoonde delen. Luca: “Niemand durfde weg, want dan zou hun huis tegen de vlakte gaan. Uiteindelijk zou iedereen geëvacueerd worden, dus er was actie nodig. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt; deze groep activisten vormt een heel mooie, hechte community die zich enorm hard maakt voor mens en milieu.”

Het was even afzien, want er hangen nogal wat regels aan ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’. Een tent meenemen is bijvoorbeeld uit den boze, dus sliepen ze op de grond in een slaapzak, hielpen ze de bewoners nieuwe onderkomens te bouwen en aten ze wat er gedoneerd werd. “Heel veel blikvoer”, lacht Luca. “Dus erna zei Carl: ‘Ik snak naar frites!’ Toen zijn we naar Antwerpen gereden, waar we nog een paar dagen romantisch zijn gebleven.”

Balans bewaren 

Uiteindelijk werd dit lapje groen te midden van het Duitse bos gered door het collectieve protest, maar ook door een grote rechtszaak. Carl: “Er werd een beschermde diersoort gevonden, een zeldzame slak of zo, en in het kader van biodiversiteit moest de natuur daarom gelukkig onaangetast blijven. Er is tegenwoordig zo veel monocultuur in Europa, terwijl er hier vroeger een oerwoud was en Ierland zelfs een regenwoud had.” Een klimaatactivist wil Luca zichzelf niet noemen en het is ook niet alsof ze elk klimaatprotest bijwoont, maar ze houdt zich al langer met het thema bezig. Ze koopt al zeven jaar niks nieuws meer; niet qua kleding, niet voor het interieur.

Luca: “Ik werk als model, dus er is een paradox, maar ik probeer de balans te bewaren. Als ik via mijn agent wordt gevraagd voor een groot, misschien niet bijster duurzaam label neem ik het meestal aan, maar niet als het om samenwerkingen op mijn eigen Instagramaccount gaat, of om mijn eigen garderobe. Dan vind ik het belangrijk bij mijn waardes te blijven. Soms krijg ik iets van een bevriende, lokale ontwerper of een duurzaam merk en verder koop ik alleen op Vestiaire Collective of Vinted. Het liefst ook geen fast-fashionmerken, tenzij het een keer een fantastische vlooienmarktparel is.”

Leven in de toekomst 

De highlights uit haar modellencarrière raken ook aan eco-bewustzijn. Zo stond ze onlangs op de cover van Vogue Portugal, een nummer dat volledig was gewijd aan duurzaamheid. Luca: “Dat wist ik niet tot het nummer uitkwam, een heel leuke verrassing! Wat me ook dierbaar is: de samenwerking met Julie Pelipas, stylist en fashion director van Vogue Ukraine en oprichter van upcycling modelabel Bettter.

We hebben elkaar ontmoet op het Griekse eilandje Hydra waar ze me ontdekte op het strand. Een van mijn meest memorabele shoots, omdat Julie in mijn beleving het toonbeeld is van wat mode zou moeten zijn. Visionair, vriendelijk, professioneel, altijd denkend aan je medemens. Ze heeft al haar Oekraïense medewerkers geholpen om opnieuw te kunnen beginnen in Portugal, terwijl ze zich blijft inzetten voor haar land in oorlogstijd. Echt een rolmodel. Ik heb ook een heel ander, duisterder gezicht van de modewereld gezien. Onprofessioneel, intimiderend. Alles is de revue gepasseerd: denigrerende opmerkingen, ongepaste aanrakingen.”

Toch blijft Luca altijd optimistisch. “Weet je”, zegt ze, “ik las ergens dat mensen óf in het verleden, óf in het heden, óf in de toekomst denken. Ik leef in de toekomst en denk altijd in mogelijkheden, hoe de wereld van morgen mooier kan worden.”

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het januari/februarinummer van Vogue Living 2024.