Marqí, een eigenzinnig hotel verscholen in de heuvels van Portugal

In de heuvels van het sprookjesachtige Sintra in Portugal, vlak bij de Atlantische Oceaan, ligt verscholen tussen huizenhoge yucca’s en bougainville Marqi, ‘one strange hotel’. Het guesthouse met seventies-vibe is van de Deense fotograaf en oud-modeman Mikkel Kristensen.

Bestemming: culthotel Marqí

Door de draaideuren van Lissabons luchthaven komt de warme buitenlucht je tegemoet. Een chauffeur wacht bij een crèmekleurige vijfdeurs Mercedes 220, een oldtimer uit 1971. Onderweg mengt de geur van de bruinleren bekleding zich met het aroma van zonnebrandcrème. Bestemming: culthotel Marqí van de Deense entrepreneur en fotograaf Mikkel Kristensen (41).

Naarmate het eindpunt nadert, ontvouwt de groene omgeving zich. Dat komt doordat het plaatsje Sintra, gelegen op een berg met als bekroning het sprookjesachtige Palácio da Pena, een aangenaam microklimaat heeft. De warme lucht wordt de berg op gestuwd, waar het afkoelt en het vocht dat zo ontstaat ervoor zorgt dat bloemen en planten uitbundig uitbloeien. ’s Ochtends rolt er af en toe zeemist binnen voor de nodige verkoeling op hete dagen. Het is een van de redenen waarom de aristocratie en high society uit Lissabon van oudsher tijdens de zomermaanden naar Sintra trokken, om aan de verzengende hitte in de hoofdstad te ontsnappen.

mikkel kristensen — ©Vogue Living, Hans van Brakel

Marqí Portugal — ©Vogue Living, Hans van Brakel

Een droom in de heuvels van Portugal

Mikkels domein voelt als een droom, en dat is het op een bepaalde manier ook. Zijn visioen, een filmisch verhaal waarin hij zijn gasten meevoert. De Deen is een geboren storyteller, zo blijkt zodra hij begint te praten, en bovendien een onverbeterlijke perfectionist. Zijn Parijse vriendin, model en artdirector Salomé Mory (30) – die perfect in het filmische plaatje past, met een glanzende, kaarsrechte bob, grote ronde ogen en olijfkleurige huid – noemt hem lachend ‘bossy’ als ze langsloopt en hij haar vraagt: “Onze gast wil weten hoe je mij zou typeren?”

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Na haar antwoord, dat ze hem grijnzend toewerpt, beaamt Mikkel dat hij boven op de details zit, want: die maken in zijn beleving ál het verschil. “Niks hier is per toeval, overal is over nagedacht. Natuurlijk mag het ook even chaos worden, mensen moeten hier kunnen léven, maar daarna gaat alles weer terug op z’n plek. De kaarsen, de bloemen, over elke geur – we zijn bezig een parfum te ontwikkelen met parfumatelier Philip Noir – en playlist is nagedacht. Geen boek ligt hier per toeval, ze hebben allemaal een link met het verhaal en de geschiedenis van het hotel. Een koffietafelboek zoals Pools van Rizzoli, The Last Magazine, iets van Bukowski of over Sofia Coppola – de sfeer in haar films vind ik fantastisch. Tja, je kunt me een controlfreak noemen, maar het vloeit voort uit liefde voor kunst en esthetiek, onze gasten een bepaald gevoel willen meegeven.”

Relaxte lifestyle

Terwijl zijn geliefde hem ook heeft aangeraden niet te soft te zijn voor zijn medewerkers. “Een lastige balans: ik wil dat iedereen hier voor zijn plezier is en onze relaxte lifestyle ervaart. Maar je moet ook dingen gedaan krijgen en dan moet je soms op je strepen staan.” Reizen zit Mikkel in het bloed.

“Ik ben geboren in Hongkong. Toen ik anderhalf jaar was, verhuisden mijn ouders met mijn broer en mij terug naar Denemarken. Vanwege mijn vaders werk in de scheepvaart reisden we vaak naar Azië. Een zakentrip naar Hongkong of Bangkok, om er daarna een familievakantie in Thailand, de Filipijnen of Maleisië aan vast te plakken. Dat was in die tijd nog niet zo gangbaar en het voelde voor mij heel bijzonder. Elke keer als ik het vliegtuig uit stapte raasde er een rush of excitement door me heen. Ik heb altijd een geromantiseerd beeld van reizen gehad.” Dat sentiment wordt glashelder weerspiegeld in Marqí. Maar voordat Mikkel de hospitality in ging, had hij nog een heel ander levenspad af te leggen.

Andere horizonnen

In zijn tienerjaren hielp Mikkel zijn vader, die destijds een eigen rederij was begonnen. Even bestond het idee dat hij in zijn vaders voetsporen zou treden, maar al snel lonkten er andere horizonnen. Meer creatieve uitlaatkleppen, zoals de fotografie. In Barcelona volgde Mikkel een cursus fotografie en tijdens een uitwisseling naar Amerika ontmoette hij Chris. Zijn nieuwe vriend, “een aspirant-fotograaf met een laidback hippievibe”, nam hem mee naar underground hiphopconcerten in Philadelphia, waar Chris het nachtleven vastlegde met een vintage camera.

Weer thuis leende Mikkel een oud Japans cameraatje, de Minolta X-70 van zijn vader, en begon zelf te experimenteren met fotografie. Maar ondanks die creatieve stimulans besloot hij te gaan studeren aan de Copenhagen Business School. “Niet dat dat me zo aansprak, maar ik had bedacht dat ik ooit wel iets entrepreneurials wilde doen, zoals een eigen bedrijf beginnen.”

Op eigen voorwaarden

Daarvoor hoefde Mikkel niet eens af te studeren. Al voor de finishlijn begon hij namelijk met zijn vriend Kasper feestjes te organiseren. “We waren gek van elektronische muziek. Wij zochten dan random locaties rondom Kopenhagen, restaurants, bioscopen, hotels, waar we al onze vrienden uitnodigden.” Het nieuws ging als een lopend vuurtje, iedereen wilde erbij zijn, en het werd een hit. Zelfs zo populair, met zo’n loyale following, dat ze een modelijn lanceerden, Pop Copenhagen, waarvan de eerste collectie in 2008 uitkwam.

“We hebben zelfs nog een giga feest gegeven in het National Museum. Dat zou normaliter peperduur zijn, maar we wisten een goede deal te sluiten; onder het mom van culturele activiteit organiseerden we om middernacht een modeshow.” Voor Mikkel was zijn modeavontuur extra speciaal omdat het hem terugbracht naar Hongkong en Shanghai. “Zakelijk gezien ergens net zoals mijn vader, maar dan on my own terms.”

Keerpunt

Tijdens het runnen van Pop Copenhagen raakte het fotograferen op de achtergrond. Totdat Mikkel op zijn dertigste het werk van een rits spraakmakende fotografen (her)ontdekte in bladen zoals Mirage Magazine, dat zijn gedroomde surferlifestyle vastlegde. Een vrije manier van leven, buiten in de natuur, waarbij het totaal níét om materie draait. Het bracht hem in gedachten terug naar zijn jeugd in Hornbæk, boven Kopenhagen, waar hij opgroeide op honderd meter van het strand. Mikkel: “Op mijn dertiende begon ik met surfen, maar het was op de rustige Deense wateren een zeldzaamheid als er een goede golf langskwam. Ik begon te fantaseren over Californië, being a beach boy in LA, riding killer waves.”

Tegelijkertijd ademden de foto’s in de magazines ook een zekere Hollywood glam, zoals de beelden van Slim Aarons. Het inspireerde Mikkel af te reizen naar de westkust van de VS en weer meer te gaan fotograferen, in strandachtige settings. “Ik huurde een Airbnb in Silverlake, met een klein zwembad en overwoekerde tuin. Met bevriende creatieven en modellen maakte ik er allerlei fotoseries.” Hij raakte ook gefascineerd door Chateau Marmont, het legendarische hotel in Hollywood, bekend om de juicy verhalen over de vele sterren die er verbleven. De sfeer die hij daar proefde, liet hem nooit meer los.

Enkeltje Lissabon

Tijdens een retreat in grand hotel Waldhaus in de Zwitserse Alpen – “waar de film Youth met Michael Caine is opgenomen – besloten Mikkel en Kasper in 2019 met Pop Copenhagen te stoppen. “We waren toen al ruim tien jaar bezig. Het was een geweldige tijd geweest: ik had zo veel geleerd en het had me op zo veel plekken gebracht. Ik croste met mijn bescheiden autootje door heel Europa met onze collectie in de achterbak. Aankloppen bij winkels, ons verhaal doen. Maar wat in het begin voelde als een groot avontuur, werd op een gegeven moment emotioneel uitputtend. Ik was op, het vuur was aan het doven. Vier keer per jaar weer een nieuwe collectie, die je dan steeds harder moet pushen. Groeien, groeien, groeien – en dan? At some point, it didn’t make much sense anymore.”

Het was tijd voor een break. Op de bonnefooi en zonder enig idee wat de volgende stap zou zijn, kocht Mikkel een onewayticket naar Lissabon. Daar werd zijn liefde voor surfen weer aangewakkerd, net als dat creatieve vlammetje dat stilaan iets was gedoofd. “Niet dat ik nou zo’n geweldige surfer was, maar het leerde me een waardevolle levensles: eenmaal op die plank word je gedwongen om je heel bewust te zijn, je te focussen op de volgende golf en steady op je bord te blijven. Het is bijna gedwongen meditatie: je kunt alleen maar in het moment zijn.”

Huiselijk gevoel

In surfspot Peniche leerde hij een Nederlands koppel kennen dat een guesthouse bestierde. Het maakte iets in hem los. “Het was geen hotel; het had meer een huiselijk gevoel. In de achtertuin een oud zwembad, uit de koelkast kon je je eigen biertje pakken, vanuit een speaker klonk jarenzeventigmuziek – de periode waarin de eigenaren jong waren.

Op een gegeven moment zei een van hen met een knipoog: ‘Is het niet tijd dat je eens iets met je leven gaat doen, jongen? Ik ben van plan een stuk land te kopen en er wat bungalows neer te zetten. Wil je daar niet in investeren?’ Op het moment dat hij dat zei, gebeurde er iets in mijn hoofd. I connected all the dots. In zo’n onderneming zou ik al mijn passies kunnen samenbrengen: creative direction, film, design, reizen, fotografie, hosten, een bohemien lifestyle. Alleen wilde ik dat voor mijzelf beginnen, en from scratch opbouwen.”

Verscholen retreat

De zoektocht met een Portugese makelaar begon, langs lege percelen waar huisjes op gebouwd konden worden, oude ruïnes, verlaten hotels, grote villa’s in het binnenland of bij de oceaan. Het was het allemaal net niet. Toen Mikkel het bijna had opgegeven, ging hij zonder grote verwachtingen kijken naar een stek die nog niet eens op de markt was. Het bleek een schot in de roos. Mikkel: “We reden door zwarte smeedijzeren deuren de oprit op van een landhuis uit de jaren tachtig, omgeven door geurende rozenstruiken en sinaasappelbomen waarvan de ranken de boel overwoekerden.

Eenmaal binnen voelde het alsof ik in een donker, mysterieus kasteel was beland. Heel eigenzinnig, een beetje vintage rock, maar ook cozy. Aan de achterzijde lag een verzonken tuin met zwembad, een niveau lager dan het huis zelf. Ik stond daar, keek door mijn wimpers omhoog naar het silhouet van het huis dat zich boven mij aftekende … het zag eruit als een mini-Chateau Marmont! Er moest veel aan gedaan worden, maar ik was verkocht.”

Legendarische feestjes

Mikkel had een guesthouse voor ogen in mid-century modern-stijl en een seventies-vibe, een verscholen retreat met fenomenaal uitzicht over de groene vallei en de kust. “It just needed to be brightened up a bit“, aldus Mikkel, “en er moest een nieuwe indeling komen, zodat we extra kamers en suites konden creëren.” Het landhuis is nu een boetiekhotel met acht gastenverblijven met privébalkon of -terras en ‘no two alike’; de naam Marqí een verwijzing naar het Portugese woord voor ‘markies’ en de New Yorkse bioscoopluifels waarop films worden aangeprezen. Het pand is deels in de heuvel gebouwd, waar in het souterrain een verrassing verstopt zit: de geheime disco Nando’s Place, vernoemd naar de voormalige eigenaar van het landhuis. “Daar hebben we een paar legendarische feestjes gehouden. Vrienden zijn er zelfs slapend op de vloer geëindigd.”

Om zijn droom te verwezenlijken ging Mikkel op zoek naar investeerders. “Ondertussen nam ik ook fotografieklussen aan, maar ik kon eigenlijk niet meer stoppen met nadenken over Marqí. Mijn vader leende me wat geld zodat ik alvast de helft van het huis kon financieren. Niet genoeg, maar ik had oogkleppen op – I was totally emotionally invested.” In de tussentijd startte Mikkel alvast vol enthousiasme met de verbouwing. Hij ging langs bij private sellers (het was covidtijd) om vintage meubels op de kop te tikken.

hotel portugal — ©Vogue Living, Hans van Brakel

Vijf voor twaalf

Er zitten een paar originele designstukken tussen, zoals Alky Chairs van Giancarlo Piretti, maar ik wilde expres niet dat de items te herkenbaar zouden zijn. Er staan ook meubels waarvan ik niet weet of het design of een replica is. Dat maakt ook niet uit, zolang het plaatje maar klopt.”

Tijdens de renovatie was het Mikkel echter nog niet gelukt de benodigde middelen binnen te sprokkelen en de verkoper werd ongedurig omdat nog niet alles was betaald. Een race tegen de klok begon. Als het complete bedrag niet voor een bepaalde datum binnen was, zou de koop niet doorgaan en was alles voor niets geweest. “Ik werd uiteindelijk gered door vrienden en een investeerder uit Kopenhagen – het was vijf voor twaalf.”

Marqí-merch

Nu wordt Mikkel elke dag wakker in zijn droom. Samen met Salomé, die hij een jaar geleden ontmoette als gast en vijf maanden geleden bij hem introk. Ze wonen in een bungalow op het terrein. Met een team bevriende creatieven bedenken ze hun eigen designproducten – van Marqí-merch zoals petjes, badjassen, T-shirts en surfboards tot zwart-witprints van Mikkels fotografie. Op stapel staan meubilair, het parfum, geurkaarsen en zonnebrandcrème. Het hotel en de tuin dienen ook geregeld als decor voor fotoshoots en ze organiseren wellnessretreats.

“Het blijft onwerkelijk”, zegt Mikkel. “Dan gaat een van ons ’s ochtends even koffie inschenken en zijn er gasten. Alsof ze in onze eigen huiskamer zitten, en zo moet het ook voelen.” Denkend aan Oscar Wildes woorden ‘life imitates art far more than art imitates life’ kun je wel stellen dat Mikkels leven een van zijn geliefde films is gaan imiteren. Eentje met een veelbelovend open einde.

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het september/oktobernummer van Vogue Living 2024. Styling Charissa Hogerheijde