Anine Bing groeide op in Denemarken en Zweden, als een na jongste in een gezin van vijf kinderen. “Er was niet veel geld voor nieuwe kleren, dus ik kreeg veel afdankertjes van mijn oudere broers en zus. Daar probeerde ik wat van temaken, ik had al jong een heel eigen stijl en combineerde bijvoorbeeld de oude Dr. Martens van mijn broer met iets wat ik op de vlooienmarkt had gevonden. Ik weet nog dat flared jeans populair waren, dus ik knipte de pijpen van mijn skinny jeans open en zette er stukken stof tussen.”

Haar vroegste modeherinnering is dat ze een jaar of zeven was en door haar oma’s extravagante garderobe en sieraden mocht rommelen. Oma Elly woonde in Denemarken maar kwam uit Brazilië, en nam haar kleindochter daar ook mee naartoe. Het had een enorme impact op Anine: “Niet zozeer qua stijl, als wel op mijn persoonlijkheid. Brazilië was zo kleurrijk en levendig en de mensen waren zo warm en open, met zo veel bravoure. Mijn oma reisde graag, dat heb ik van haar. Ik wilde al jong het huis uit, ik was vijftien en wilde model worden. Ik gooide mezelf in dingen waar ik niet per se veel van afwist, wilde gewoon alles proberen.”

Wat vonden haar ouders van hun ondernemende dochter? “Ik heb ze dat weleens gevraagd, want mijn dochter Bianca is nu bijna dertien en ik zou haar nooit in haar eentje naar Milaan laten gaan op haar veertiende of vijftiende! Ze zeiden: ‘Je was zo vastbesloten, je wilde het zo graag en we vertrouwden je. Goddank ging alles goed.” Ze reisde de wereld rond als model en legde een leuk spaarpotje aan, wat van pas kwam toen ze een paar jaar later haar eerste collectie moest financieren. “Maar bovenal leerde ik alle facetten van de mode-industrie kennen. Ik werk nog steeds met mensen van toen: visagisten, fotografen.”

Pendelen tussen LA en Stockholm

Oma Elly had Anine op haar zestiende ook meegenomen naar Los Angeles en dat was liefde op het eerste gezicht. “Ik hield van de creativiteit daar, had het gevoel dat ik helemaal mezelf kon zijn. Ik zei toen al tegen haar: als ik oud genoeg ben, ga ik daar wonen. Op mijn 21ste was het zover.” Ze trok in bij een kennis met een piepklein studioappartement in West Hollywood. “We deelden alles, zelfs het bed. En ik had geen auto. Als je LA een beetje kent, weet je dat je daar niet zonder auto kunt. Maar ik was zo naïef! Ik kwam uit Scandinavië, dus ik kocht een fiets en dacht dat ik daar alles wel mee kon doen.”

Lachend: “Dat duurde niet lang.” Iedereen kan een ster worden in LA en Anine Bing was gek op muziek, dus verzamelde ze een band om zich heen. In no time hadden ze een platencontract en brachten ze een cd uit, Kill Your Darlings. “Weer die Braziliaanse bravoure van mijn oma: laat ik het gewoon proberen!” Ook begon ze, als early adopter twintig jaar geleden, een blog: Anine’s World, vooral bedoeld om haar vrienden en familie thuis op de hoogte te houden van haar nieuwe leven in LA.

“Ik schreef over wat ik aan het doen was, over de kleren die ik droeg. Kijk, dit heb ik op de markt gevonden, dit is wat ik drink. Ik kreeg een echte following.” Zo freewheelde ze een paar jaar tussen LA en Stockholm. “Op mijn 25ste kwam ik op het punt dat ik dacht: hoe nu verder? Ik voelde me een beetje verloren. Een vriendin vroeg of ik zin had om een weekend naar Istanbul te komen. Ik heb hier nog een leuke Deen voor je, zei ze, maar ik was totaal niet geïnteresseerd, ik had het prima naar mijn zin als single. Maar toen ontmoette ik daar Nico. En werden we verliefd.”

Beste reclame 

Ruim een jaar later kregen ze baby Bianca. Ze verloofden zich en verhuisden terug naar Denemarken omdat het een betere plek leek om kinderen groot te brengen. “Maar na zeven maanden trok ik de natgeregende koude straten van Kopenhagen niet meer. Ik miste de zon in Californië, maar bovenal de mentaliteit daar. In Kopenhagen werd voor mijn gevoel elk initiatief in de kiem gesmoord. Dus we besloten om terug te gaan en een kledingmerk te beginnen; Nico had al de nodige ervaring in die branche. We pakten onze koffers en onze baby en begonnen met een piepkleine collectie vanuit onze garage.”

Als je Anine Bing ziet, zie je meteen dat ze zelf de beste reclame is voor haar merk. Een vrouw die een simpel T-shirt eruit laat zien als couture. Ze vertelt dat mensen haar op straat en in winkels aanspraken: waar heb je dat jack gekocht? Van welk merk zijn je laarzen? Stylisten trokken haar bijna de kleren van het lijf voor hun sterrenclientèle. En dan waren er nog de trouwe fans van haar blog en het nieuwe sociale medium dat Instagram heette, waarop ze uitgekiend meteen haar merk lanceerde.

Ze groeiden zo snel dat ze nauwelijks aan de vraag konden voldoen. “Op een gegeven moment moesten we beslissen: geven we ons laatste spaargeld uit om te investeren in leren jacks of om de huur te betalen?” Het werden de jacks. Drie maanden later namen ze hun eerste personeelslid aan; het zijn er inmiddels zo’n tweehonderd op hun hoofdkantoor in downtown LA.

Big city energy 

Ze waren al een tijdje naar een ander huis aan het uitkijken. Nico had nooit echt kunnen aarden in de lievelingsstad van zijn vrouw. Ook Anine begon te verlangen naar verandering. Hun leven denderde als een sneltrein door, ze waren non-stop aan het werk en dat met twee jonge kinderen – Benjamin werd twee jaar na Bianca geboren. En toen kwam covid en werden ze net als de rest van de wereld gedwongen tot een pas op de plaats. “Opeens werkten we grotendeels vanuit huis. En daardoor zagen we dat we ons een veel losser werkschema konden veroorloven. Ik zag ook hoe stressvol ons leven was, midden in een grote stad met big city energy.”

Nico had al eerder zijn zinnen gezet op Montecito, een kustplaatsje zo’n anderhalf uur buiten LA met nog geen negenduizend bewoners, onder wie Oprah, Gwyneth Paltrow en, jawel, Harry en Meghan. Anine was er absoluut niet klaar voor. Maar af en toe spendeerden ze er samen een weekendje en begon ook zij te dromen. “We hadden al aardig wat panden gezien toen onze makelaar met dit huis kwam. Net voor het op de markt zou komen zagen we het en we moesten dezelfde dag nog de knoop doorhakken. We reden terug naar LA en ik zei: let’s do it. Het was eng, maar het was niet voor het eerst dat we in het diepe sprongen. En het bleek de beste beslissing ooit voor ons gezin.”

Verse lucht inademen 

Ze wonen er inmiddels ruim twee jaar, maar de wittebroodsweken zijn duidelijk nog niet over. “Het is hier zo mooi! Het voelt alsof we in Europa zijn. Dat zegt iedereen die bij ons op bezoek komt: het is net Frankrijk of Italië. Het is als een oase. We leiden zo’n druk leven, maar zodra we hier door de hekken rijden, is het alsof ik weer kan ademen. We zitten midden in de bergen, maar kunnen de zee vanaf ons balkon zien. Het huis voelt oud, ook al is het pas vijftien jaar geleden gebouwd; het is solide.”

De familiekamer, waar de televisie staat, is het hart van het huis waar iedereen op de zachte banken hangt. De eetkamer met open haard wordt zelden gebruikt, alleen met speciale gelegenheden zoals kerst, maar het is stiekem de favoriete kamer van Anine geworden. “Als ik stilte wil, ga ik hier zitten. Er staat een piano en ik heb er ook mijn gitaar neergezet omdat ik weer begonnen ben met muziek maken. Ik zit hier ook vaak te werken, hoewel ik een eigen kantoor aan huis heb.” Tussendoor tankt ze bij door een flinke wandeling in de omgeving te maken of in de schaduw bij het zwembad te zitten om naar de vogels te luisteren en verse lucht in te ademen: “Zo belangrijk, maar ik vergeet het vaak als ik aan het werk ben.”

Verknocht aan kunst

Als je door het huis loopt, zie je duidelijk de Anine Bing-stijl. “Een beetje rock- ’n-roll, een beetje minimalistisch. Veel witte meubels, maar toch warm en knus; een huis om in te leven. We hebben het helemaal zelf ingericht en geen interieurarchitect ingehuurd, wat hier gebruikelijk is. Het is nog een werk in uitvoering, een thuis is iets wat je langzaam bouwt.”

Favoriet zijn de Artichokelamp van Louis Poulsen, de marmeren jarenzeventigtafel van Angelo Mangiarotti die ze tweedehands bij 1stDibs vond en hun bed van Hästings: “Ik hou van mijn bed en ik hou van slapen, ik ben zo iemand die acht tot negen uur per nacht nodig heeft.” Uiteraard staat er veel Scandinavisch design, gemixt met vintage vondsten en souvenirs van hun trips, zoals een kleed uit Turkije. Anine is het meest verknocht aan de kunst die ze in de loop van de jaren verzameld hebben.

“We hadden in ons allereerste appartement in Denemarken al een prachtig schilderij van de Deense kunstenaar Allan Bestle en dat verhuist altijd met ons mee. Ik hou van de fotografie van Douglas Kirkland, we hebben zijn beroemde portret van Coco Chanel, en van Terry O’Neill. Ik was altijd al een fan van hem, had zijn werk zowel thuis als in onze winkels hangen. We hebben contact gezocht en dat resulteerde in een bijzondere samenwerking. We hebben enkele foto’s van hem gebruikt voor onze kleding, zoals de prachtfoto van Kate Moss die ook bij ons aan de muur hangt. En nu is Kate het gezicht van ons merk, we hebben net een grote campagne met haar gelanceerd.”

Gewoontedieren 

Wie is de baas in huis? “Ligt eraan aan wie je het vraagt! We zijn allebei sterke persoonlijkheden met een sterke wil. Soms is dat heerlijk, soms knallen we met de koppen tegen elkaar. Gisteren liet ik hem een in mijn ogen prachtige koffietafel zien en hij was heel resoluut: nee, die past hier niet. Dus daar knokken we over: een koffietafel, maar ook over hoe we ons bedrijf runnen.”

Ze krijgen er altijd veel vragen over, hoe het is om niet alleen samen te wonen maar ook samen te werken. “Ik weet niet beter. Zo gaat het al ons hele leven, het is onze lifestyle. Maar we proberen wel grenzen te stellen, we praten thuis veel te veel over werk en ook als we date night hebben gaat het er meteen weer over. Het is nu eenmaal onze grote passie. We zijn sowieso slecht in date nights, we vinden het eigenlijk veel te leuk om met onze kinderen te zijn. Voor Nico’s verjaardag heb ik een pot vol kleine briefjes gegeven met daarop restaurants die we nog niet uitgeprobeerd hebben. We zijn gewoontedieren, we gaan altijd naar dezelfde plekken, dus ik probeer ons uit onze comfortzone te trekken.”

Elke zomer nemen ze Bianca en Benjamin mee naar Denemarken. “We willen hen het echte Scandinavië meegeven. Het is zo’n andere levensstijl. Daar kunnen ze op de fiets naar de supermarkt en dan voelen ze zich zo trots en onafhankelijk. Het is een simpeler leven. Ik ben blij dat ik in Scandinavië ben opgegroeid, dat heeft me gevormd, maar ik hou ook van Amerika en de kansen die ik er heb gekregen. Ik ben dankbaar dat ik het beste van beide werelden heb meegekregen.”

Drie recepten (en counting)

Haar grote voornemen toen ze naar Montecito verhuisden was om zelf te gaan koken. “We zijn slechte koks met een eeuwig tijdgebrek. Mijn goal is om elke paar maanden een nieuw recept te leren.” En hoe gaat dat? “Ik kan inmiddels een heel goede pasta bolognese maken. En toen een Zweedse vriend hier logeerde, heb ik Zweedse gehaktballetjes leren maken die mijn kinderen ook heerlijk vinden. Ik ben ook goed in pannenkoeken bakken; geen Amerikaanse maar van die grote dunne. Dus, eh, drie recepten inmiddels.”

Een ander doel is om meer aan zichzelf te denken. “Ik ben vorig jaar veertig geworden en ben toen in therapie gegaan. Ik leer om grenzen te stellen, zowel in mijn zakelijke als persoonlijke leven, me niet leeg te laten zuigen, maar te doen wat me gelukkig maakt. Daarom ben ik weer begonnen met muziek. Die voedt mijn ziel en mijn hart.”

Mooie melodieën

Een van haar liedjes is gebruikt voor de Kate Moss-campagne en een heel nieuwe plaat komt begin 2024 uit. Enthousiast: “Die heet letterlijk Therapy. We hebben net de cover geschoten en ik ben er superopgewonden over, ik kan niet wachten!” Op Spotify vind je de oudere muziek van Kill Your Darlings: denk Franse fluistermeisjes. Mellow poprock, noemt ze het zelf.

“Mooie melodieën, daar hou ik van. Ik ben gek op Vanessa Paradis, Coralie Clément, Mazzy Star, The Cranberries. Maar ook Simon & Garfunkel en The Rolling Stones. Ik schrijf recht vanuit mijn hart. Ik ben zo trots op wat ik bereikt heb, op mijn kinderen, dat ik altijd mijn eigen weg heb gevolgd, ook als mensen zeiden dat het nooit wat zou worden. Dat we naar Amerika zijn gekomen met niets en onze droom hebben waargemaakt. En ik wil andere vrouwen inspireren om hetzelfde te doen: volg je hart en je dromen en als je op je bek gaat, probeer het dan gewoon opnieuw.” You know when you know.

Dit interview is oorspronkelijk gepubliceerd in het november/december 2023-nummer van Vogue Living. Styling: Charissa Hogerheijde