Onze uitvalsbasis is het schiereiland aan de overkant van Athos. Het maakt deel uit van de regio Chalkidiki, een soort vuist met ‘drie vingers’ (drie schiereilanden) ten zuiden van de stad Thessaloniki. Wij logeren op de middelste vinger, Sithonia, aan de Vourvouroubaai. Hier bouwde selfmade hotelier Alexandra Efstathiadou het vervallen vakantieparadijs uit haar jeugd om tot een eigentijds, duurzaam en op en top Grieks miniresort. Ekies heeft 76 studio’s en suites waarvan een groot aantal (ook die van ons) met een eigen plunge-pool op het terras. Binnen veel design en natuurlijke materialen als hout, natuursteen en linnen. Als kers op de taart slapen we in bedden van Coco-mat. Voor wie het niet weet, Coco-mat is een Grieks beddenmerk en laten de eigenaren nou familie zijn van Alexandra.

Bij Ekies nodigt alles uit tot eindeloos luieren; niet alleen de bedden en extra large strandstoelen. Tussen de bomen hangen hangmatten en onze suite heeft een kingsize daybed om de afterlunchdip op te vangen. In elf jaar tijd is Ekies uitgegroeid van een ‘gewoon familiehotel’ tot een van de eerste boetiekhotels van deze regio. Alexandra is het al die jaren blijven perfectioneren. Zij wilde de Grieken laten zien dat je niet naar Ibiza of Phuket hoeft te vliegen voor een weekje droomresort. De kusten van Chalkidiki zijn het best bewaarde geheim van Griekenland. De zee is er turquoise, de stranden wit en zelfs in de zomermaanden kan het zomaar zijn dat je de baaitjes hier voor jezelf hebt. Iets wat op de Cycladen wel anders is.

In het spoor van de dolfijn

Ekies heeft een privéstrand en een eigen steiger, waarvan wij in de vroege ochtend op de boot stappen. Zoals gezegd, we laten het er niet bij zitten en gaan richting Athos om ons gram te halen. Zodra we de baai uit zijn, doemt Mount Athos op aan de overkant van het water, de 2033 meter hoge berg die het gelijknamige monnikeneiland domineert. Een dolfijn buitelt voor onze boot uit. Een zilverglinstering in het diepzwarte water. Zij weet de weg. Ik ga ervan uit dat het een vrouwtje is, opstandig als wij.

De overtocht duurt een klein halfuur en als we de kust naderen, mindert onze kapitein vaart. Ik ruik wierook en gebakken eieren met spek. De geur is afkomstig uit een groot tot hotel verbouwd klooster. Het kloostertoerisme legt de monniken geen windeieren. De kapitein wijst wat benepen op de patrouilleboot in de verte en legt uit dat hij niet dichter bij de kust mag komen. Gaat hij ons nou vertellen dat dit geen grap is? Dat wij echt het eiland niet op mogen? Als ‘goedmakertje’ reikt hij ons een verrekijker aan. Een krijsende meeuw lacht ons uit en lapt alle regels aan de laars.

De dolfijn, die nog altijd rond de boot zwemt, heeft begrip voor onze teleurstelling en leidt ons naar de baai van Ormos Panagias, waar het voltallige personeel van Taverna Aristos onze boot het strand optrekt en daarna een lunch serveert van gefrituurde ansjovis en gegrilde octopus. De blauwwitte tafeltjes van Taverna Aristos vullen zich met schalen handgesneden frieten, gegratineerde feta, met gevulde wijnbladeren, overrijpe tomaten met ringen rode ui en spinaziebrood. De tafeltjes staan op het strand, dus we zitten met de voeten in het zand naast een kattenfamilie, die gebiologeerd kijkt naar een school sardientjes die in de branding zwemt. Een zwarte zwerm in het water die een sierlijke dans maakt, zoals vogels dat in de lucht doen. Af en toe steekt de moederkat een klauw uit, maar ze heeft nooit beet en haar jongen moeten het met de graten en koppen van onze ansjovis doen.

Na de lunch varen we een rondje om het eiland Diaporos dat in de baai van Vourvourou ligt, we nemen een duik in de Blue Lagoon (die zo heet omdat hij écht de kleur heeft van de lagune uit de gelijknamige film) en we snorkelen wat rond langs de grillige rotsen en riffen. De lucht is strakblauw, alleen in de verte, boven Mount Athos, blijft een boze donderwolk hangen. Vlak voor zonsondergang wandelen we vanaf het resort over de rotsen naar het strand van Karidi, dat pal achter ons hotel ligt. De rotsen zijn hier niet grillig maar organisch en rond van vorm. Ze liggen als uitnodigende zitzakken in de branding, zachtroze kleurend door de ondergaande zon. In de duinen ontdekken we een foodtruck waar gyros en koud bier wordt verkocht. Vanaf onze klapstoel onder de pijnbomen zien we hoe de zon langzaam verdwijnt achter Mount Athos.

Chalkidiki, geheime stranden en een blotevoetendorp

De volgende dag pakken we de auto en rijden het schiereiland rond. Steile wegen dalen af naar verlaten baaien met witte stranden. Een van de allermooiste is het nudistenstrandje bij Portokali. In het zomerseizoen is hier een kleine strandbar en worden er parasols verhuurd. Buiten het seizoen doe je er goed aan alles zelf mee te nemen. Iets verder naar de punt, op een steile klif boven het strand van Kalamitsi, staat een jaloersmakende witte villa, zo eentje die niet zou misstaan als locatie in een James Bondfilm. Het is voorjaar en behalve wat tweedehuisbezoekers (de meeste huizen op Sithonia zijn vakantiehuizen van Grieken) hebben we het rijk voor ons alleen. Iets voor Kalamitsi is een afslag naar het strandje Tigania, waar de ligbedden onder parasols van palmbladeren staan. Daar waar Griekenland aan de tropen grenst.

In het slaperige Porto Carras ontbijten we met dikke Griekse yoghurt waar een lepel kersen op siroop doorheen is geroerd. De siroop vormt een dieprode spiraal in het roomwit van de yoghurt. De smaak is om nooit meer te vergeten. ’s Middags drinken we Griekse koffie uit een koperen pannetje bij Antonia en Tassos in het verlaten bergdorp Parthenónas. In het zomerhuis van Antonia’s familie runnen zij een kleine B&B. De kamers zijn gevuld met antiek, op de houten vloeren liggen kleurige kleden en over de bedden traditionele dekens.

Alles in en rondom het huis is precies zoals Antonia zich uit haar jeugd herinnert. Als klein meisje vierde zij hier haar zomervakanties. Ze struinde dagenlang op blote voeten door het dorp, samen met haar neefjes en nichtjes. Ze bouwden hutten in de ommuurde tuin en dammetjes in de rivier achter het huis. Dat gevoel van vrijheid lokte haar een aantal jaar geleden terug naar het paradijs uit haar jeugd. In de tuin bloeien de oleanders en aan de vijgenboom vormen zich de eerste vruchten. Harde groene bolletjes die straks in augustus uitgroeien tot zoete, paarse vijgen. De veranda is begroeid met druivenranken. In het voorhuis is een klein restaurant ingericht waar op verzoek gekookt wordt voor de gasten. Eens per week is er een aanschuiftafel en kun je er een kookworkshop volgen.

Return of the Pink Panther to Athos

Het wordt avond, weer zien we de zon achter Mount Athos zakken en het blijft knagen … Tijd om plaksnor en lange regenjas uit de koffer te halen en over land een tweede poging te wagen om het mannendomein binnen te dringen. ‘Return of the Pink Panther to Athos’: ‘There is a time to laugh and a time not to laugh, and this is not one of them’. Maar alles loopt weer eens anders, want onderweg laten wij ons verleiden door een eenvoudige taverne die de wraak op Athos doet vergeten.

De wegen in het binnenland van Chalkidiki slingeren door de fruit- en olijfboomgaarden. Het is dat de cipressen ontbreken, anders zouden we zweren dat we door een onontdekt Toscane toerden. We passeren Griekse dorpjes die zeker authentiek zijn, maar niet per definitie mooi. Bij het derde lelijke dorp parkeren we de auto voor de kerk en kiezen een van de drie tavernes op het plein uit. Ze zitten alle drie vol want het is zondagochtend, de kerkdienst is achter de rug, dus het weekend begonnen. We willen graag koffie maar krijgen ouzo, waar ongevraagd allerlei bordjes met groene pepers in het zuur, zoute feta en dungesneden koud varkensvlees bij worden geserveerd.

Geroezemoes 

Dat we geen woord Grieks spreken, weerhoudt Aristotelis, de eigenaar van de taverne, er niet van zijn familiealbums met ons te delen en ons mee te nemen naar de keuken, waar we zijn moeder ontmoeten. We krijgen het recept van haar spanakopita (spinazietaart) bekijken de foto’s van haar kleinkinderen en drinken Griekse gruiskoffie. Aristo, zoals we hem mogen noemen, verhuurt ook kamers boven de taverne, of we die willen zien? Ik probeer me te herinneren hoe dat ook alweer ging toen ik achttien was, met een rugzak over de wereld zwierf en er aan een reis geen opdracht of deadline verbonden waren. Dan zou ik zeker mijn intrek genomen hebben in deze taverne, gewoon omdat de eigenaar zo vriendelijk is. Dan zou ik na de lunch een potje backgammon gespeeld hebben, waarschijnlijk met nog een glaasje ouzo erbij en zou ik nooit zijn aangekomen op mijn geplande bestemming.

“Is er nog een kamer vrij met uitzicht op het plein?”, hoor ik mijzelf even later vragen. Het volgende moment sjouwt Aristo onze koffers de trap op en zwaait hij de deur van kamer 7 open. Ik zie een tweepersoonsbed met een oranje sprei erover, boven het bed hangt een icoon en op het tafeltje voor het raam staan twee glazen en een karaf water. Door het open raam klinkt het geroezemoes van beneden. “Nemen jullie deze maar, die is het mooist, want je kijk op Mount Athos.” Terwijl hij het zegt, trekt hij de bruin gebloemde gordijnen wat verder open. Als ik Aristo daarna de trap af hoor lopen trek ik het gordijn snel weer dicht. Ik kan die berg niet meer zien.

Deze reisreportage is tot stand gekomen met dank aan Haris Stavridis van globeandtrotter.com en is eerder geplaatst in het juli/augustusnummer 2023 van Vogue Living.